Lino esta mañá nun libro do que falarei, aquí mesmo, en 2012. É só unha pregunta, certeira, afiada, pero que me fixo matinar nela o día enteiro: “Por que a perda é a medida do amor?”. Iso é o que me pregunto eu… Tamén dei en pensar na felicidade e no paso do tempo, o que Zuckerberg quere agora, moi pretenciosamente, que cham
emos timeline. Ese homiño roxo procura, na súa ambición sen límite, cifrar a vida, a biografía das persoas, nun pantallazo de Facebook. Pero iso non vai ser, amigo Mark. A medida da vida só a dá a morte, como a medida do amor é a perda quen a dá. Non hai outra verdade, alomenos para min non hai outra.
Reparei nas mortes de 2011, nesa procesión de adeuses, dos meus e dos que compartín cos demais. Nos que marcharon e nos que van vir. É o que se adoita nesta data, non si..? Reflexionar sobre o que queremos e o que temos. Sobre a felicidade e ese tipo de asuntos… E que cousa é a felicidade? Moi sinxelo, a felicidade, para min, é a ausencia de medo. Vivir sen medo. Só iso.
Achei ademais esta frase de Chuck Palahniuk da que tamén gostei.
Que quere dicer, more or less, o seguinte: “Esa é a maior vinganza de todas: a felicidade. Nada volve máis tola á xente que ver alguén que ten unha vida fodidamente boa”. Iso é o que vos desexo para 2012: A GOOD FUCKING LIFE. E sen medo. Coma no retrouso de Rosalía en Cantares gallegos: Eu ben vin estar o moucho/ enriba daquel penedo/¡Non che teño medo, moucho/ moucho non che teño medo!
Para non ter medo e ser feliz cómpre a música. Bailar, tamén. A música e o baile 
son unha sublimación da beleza que nos serve de alimento. Seleccionei unha manchea de cancións para despedir o 2011 -unha entre elas da miña moi ademirada e chorada Amy Winehouse– pero preferín enxoitar as bágoas e bailar. Só bailar. O tema chámase Dancefloor e é un dos meus descubrimentos de 2011: o ano de Fukushima, da crise, o ano no que vivimos perigosamente contra as brigadas de demolición da nación galega. Déixao ir. No vídeo cantan, en francés e en inglés, Brigitte Fontaine, que é unha señora artista e cantante, o trasunto francés de Yoko Ono, e Grace Jones, diva das discotecas de antano. Dancefloor ten algo de éxtase e de abandono, moito de felicidade, moito de amor e nada de medo. A xente baila e cando un baila non hai final. Vai aquí coa expresión do meu desexo para 2012: A GOOD FUCKING LIFE, e máis nada. Ah, si, subide o volume…
Esto viene siendo lo de la respuesta a la pregunta: – que tal te va? No tan bien como me gustaría a mí, pero mucho mejor de lo que desearían otros. O como dice mi amigo Raimúndez: – siempre hay que decir que bien, sino hay gente que se alegra. Sin embargo yo os deseo a todos un feliz año, y para Fran especialmente lo mejor, me alegra que no tenga miedo y sea feliz. Lo de bailar yo dejé de hacerlo cuando tenía cuarenta y tantos, pero mañana me marcaré un pasodoble de Manolo Escobar con Raimúndez a vuestra salud. Buen 2012.
I also wish you all a fiscally successful, personally fulfilling and medically uncomplicated recognition of the onset of the generally accepted calendar year 2012, but not without due respect for the calendars of choice of other cultures whose contributions to society have helped make America great.
Fran, eu tenho medo do 2012, mas os meus desejos para este ano é que o medo nom nos paralise. E danzar? sempre, bailar sempre.
Benquerido Fran: a máis grande conquista do ser humano é non ter medo. Soamente desexarche un feliz Aninovo e que o 2012 sexa propicio para todos.
Unha aperta para os que non lle teñen medo ao moucho
Bo ano novo, compañeiro… o 2012 non poderá connosco
acerca de timeline: hai unha pelicula , A memoria dos mortos, de Omar Naïm …critica o paroxismo ao que chega a obsesion pola acumulacion.,,a ansia de dominio,,a necidade do control absoluto.
por iso a perda é esencial….iso cantou Amy,,,, and i´m a tiny penny rollig up tha wall inside,,,
What?????? A perda é esencial??? I think you didn’t get it right. If a penny rolls up the wall, it has to roll back down, which obviously signify the ups and downs, highs and lows that you have when you take drugs. Dude, didn’t you read the whole verse?
You love blow and I love puff (PUFF: to inhale, usually from a cigarette, or a pipe)
And life is like a pipe (when talking about Amy probably a meth pipe)
And I’m a tiny penny rolling up the walls inside (Amy is the penny inside that pipe)
Btw, puff is also another word for marijuana. This is native to the British Isles, in particular the south (where Amy lived and died). Don’t get so philosophical bro, it’s all about drugs.