Patrimonio da Humanidade, abofé

As hostes do establishment cultural e político español xa conseguiron para o Flamenco o que a falta de apoios e medios non logrou para o vasto legado oral galego-portugués, a súa declaración como Patrimonio Inmaterial da Humanidade por parte da Unesco. Na mesma quenda, ducias de recoñecementos (a cociña francesa era unha delas, para desgusto do chovinismo españolista, que non dubida en gabarse dos seus restauradores bascos e cataláns). E unha outra na que ninguén reparou moito: o festival de loita turca de Kirkpinar, unha tradición que xa vén do Imperio Otomano e que revela potencialidades do aceite de oliva que nada teñen a ver coa dieta mediterránea, distinguida tamén co título da Unesco por riba da nosa moi cardiosaudábel dieta atlántica.