Unha teoría (darwiniana) da beleza

TEDTalks é un podcast de vídeo que recolle intervencións de 18 minutos de, chamémolos así, líderes e facedores do pensamento mundial. Faría ben a consellería de Educación en recomendar estas cápsulas audiovisuais de sabedoría para os rapaces do ensino secundario. De paso practicarían o inglés a serio sen necesidade de riparlle aulas á lingua galega. En fin. O que traio aquí é unha charla de Denis Dutton sobre a beleza. Está a beleza no ollo de quen mira, do observador (the eye of the beholder, di) ou fai parte de algo humano, máis profundo? Se é unha construción cultural porque todos reaccionamos de maneira parella diante dunha paisaxe ou dunha obra de arte? E por que os prehistóricos e prehistóricas xa andaban á procura das cousas fermosas? Dutton acode a Darwin e propón unha serie de respostas para estas preguntas.

A ponencia en cuestión vén co inestimábel acompañamento de ilustracións, realizadas polo animador Andrew Park, e textos ad hoc, que reproducen as frases clave do orador. Que quero dicir? Que até eu, co meu paupérrimo inglés da aba do Castro de Vigo, e moito mellor nun segundo visionado ;-), puiden comprender o que o bo de Dutton estaba a dicir. É unha miraxe, apenas sei inglés, pero abonda para sentirse ben, que non é pouco.

O que Herminio Barreiro nos aprendeu

No dramatis personae da nación, Herminio Barreiro ocupou sempre un lugar senlleiro pero afastado das loanzas e das luces. Cifrou as súas lembranzas escolares e universitarias nun volume conmovedor, Recordar doe. E sempre, como os verdadeiros sabios, estivo lonxe da presunción e dos afagos. De Herminio Barreiro abrollaban as ideas e os valores, pero esas ideas e eses valores atravesábano, superábano a el para chegaren aos demais. El era a forza da corrente, non o regato, coma ese motor que non se ve pero que é tan necesario: a enerxía subterránea que lograba a fluenza das augas estantías da ignorancia e do medo. Saber que nin sequera a morte fará abanear a integridade vital e política do profesor non é consolo abondo para un país que o chora en sordina, dunha maneira apagada e tristísima, como se chora aquí a perda das cousas importantes.