J’attendrai/Tornerai (Arqueoloxía dunha canción europea)

En xuño de 1940 os alemáns ocupaban París. Ilsa (Ingrid Bergman) e Rick (Humphrey Bogart) escoitan desde unha fiestra, con aceno de preocupación, a arenga dun oficial nazi. “Que demo está a dicir?”, pregunta Rick. “É a Gestapo, din que esperan entrar en París mañá… Instrúen como actuar cando as tropas cheguen…”, respóstalle Ilsa coa ollada perdida. Hai unha pequena pausa dramática, entón ela vólvese cara el mentres amosa a fervenza do seu cabelo loiro en primeiro plano. Ri ironicamente e dille: “Co mundo enteiro derrubándose, e nós escollemos este momento pra namorar…” (“With the whole world crumbling, we pick this time to fall in love”). Desa secuencia da película Casablanca (Michael Curtiz, 1942) van xa alá setenta anos. Daquela, como agora, o mundo asistía a un colapso. Só o amor, agora e entón, en todas as súas formas, permanecía intacto no medio da desfeita. E a música, unha melodía como a que hoxe quero compartir aquí: J’attendrai.

Unha canción de amor contra a Galicia en ‘modo Sísifo’

Hai ese verso do poeta peruano que di: “Hoy no sufro como César Vallejo. Hoy sufro solamente”. Eis o meu sentimento. Hoxe non sufro como votante nacionalista, nin sequera como galego, sufro soamente. Sen “moderada satisfacción”, síntoo. E para sair do déjà-vu, do modo Sísifo no que andamos os galegos, da síndrome de Penélope, para afastarse desta nova oportunidade perdida e do bucle amolador de sempre non teño solucións. Minto, teño algunhas pero son persoais e relaciónanse, decote, con verbos como mudar, reinventar, seducir, revoltar…

Ex Ovo Omnia (Lady Gaga vs. Madonna)

É un debate irrelevante, aínda que non tanto como o da confección de listas para as eleccións municipais. Porén xa produciu máis contidos culturais e reflexións nunha semana do que o monstro do Gaiás leva producido en dez anos. Estoura na rede e ten a súa orixe nunha industria discográfica en franca decadencia, necesitada, eu creo, de big-bangs coma este, que aseguren unha transición exitosa cara á era da dixitalización plena. O título da película é Lady Gaga vs. Madonna, e como todo o que arrodea as dúas megaestrelas do pop global (con permiso de Britney, Kylie e Christina), ten que ver coa grandilocuencia e o exceso paródico propios dun final de ciclo histórico como o que atravesamos. Imos aos feitos logho:

Música para pechar 2010 (bailando)

Cinco temas e un extra para despedir o cincento 2010. Nada de nostalxia, só trallazos musicais para bailar, mañá xa choraremos. Cos meus mellores cumprimentos!

1. HYPNOTIZE YOU. (de N.E.R.D.)

Todo o que toca o engraçado Pharrell, aqui baixo o nome de N.E.R.D., é ouro. Velaquí este trallazo hipnótico-sexual, no que se dan a man Daft Punk con Michael Jackson e Al Green. O vídeo é como aquela película A casa das belas dormentes de Eloy Lozano, baseada no libro de Yasunari Kawabata, pero en versión funkadélica-playboy. Definitivamente unha das cancións do ano. HOT! 

2. WHY DOES THE WIND? (de Tracey Thorn)

Galicia é unha nazón e o novo disco de Tracey Thorn (a ex cantante de Everything but the girl), Love and its opposite, que se publicou o pasado Día das Letras Galegas, é o disco de 2010. Dígoo eu, non sei se alguén máis concordará. Este tema, nesta voz, é sinxelamente perfecto.



3. THE MAGIC (de Joan as a Police Woman)

Aínda que o disco vai sair en xaneiro o single The Magic de Joan as a Police Woman pertence ao ano que deixamos. Surrealismo cool e outra canción impecábel. Everyone is looking for the magic, e quen non?

4. JAMIE MY INTENTIONS ARE BASS (de !!!/chk chk chk)

Un riff pegañento e divertido e unha mestura de indie-pop e drum/bass da man destes chavales de Brooklyn de nome impronunciábel. O vídeo é antolóxico.

5. FUCK YOU (de Cee Lo Green)

Primeiro sinxelo tirado do seu The Lady Killer, un dos discos máis importantes do ano que pechamos, a certificación de que o soul é inmorrente. Especialmente dedicado aos que nos gobernan, ao Bento XVI, á curia compostelana e á reacción en xeral. Fuck you!

5+1. BARBRA STREISAND (de Duck Sauce)/BONUS TRACK

Fica aquí esta homenaxe ao Bobby Farrell, o cantante de Boney M, que cada ano e con diferentes apariencias facíase carne e voz no plató do Luar de Televisión de Galicia. Hoxe apareceu morto no cuarto dun hotel de San Petersburgo, así que agora saberemos de verdade, se volven, que os de Luar NON SON Boney M, non os orixinais. Barbra Streisand, o tema que agora arrasa nas pistas de medio mundo, co selo de Armand Van Helden, é unha versión do Gotta go home dos Boney M. Que non se diga. Vai na súa lembranza. Disco-house! na honra dun mito.

‘Malos tiempos para la lírica’

É un mantra algo sobado pero perfectamente válido para o tempo de hoxe. Son Malos tiempos para la lírica, o que cantaban os Golpes Bajos. Ás veces semella que unha confabulación de acasos vén traer ao presente imaxes e voces de antano. E por iso dou agora en falar aquí deles, ademirado.

O pasado día 25 converso cun chaval, Marcos, sobre unha acción artística colectiva -Movemento Irmandiño- que xa se desenvolveu na rúa Irmandiños de Vigo, unha aposta por recuperar un espazo abandonado pola autoridade municipal, que foi e é arteria da noite de Churruca. Marcos leva un local no número 13 da rúa, La Fiesta de los Maniquíes, que impulsa esta movida. O nome do garito xa me remite, é obvio, a aquela canción de Golpes Bajos, incluída no LP A Santa Compaña (Nuevos Medios, 1984). O tema, creo que é o que pecha o disco, puido ben integrarse no seu anterior traballo Golpes Bajos (Nuevos Medios, 1983), un minielepé de cinco temas (ficaban aí Malos tiempos para la lírica, No mires a los ojos de la gente o Tendré que salir algún día) pero deberon gardar o hit para engrosar o seu primeiro LP.

A portada do minielepé que deu a coñecer o grupo de Vigo -vencedor na altura dun concurso de maquetas/cassette de Rock Especial- era unha obra de Ceesepe. Na contraportada figuraba unha fotografía realizada por Mario Pacheco, o produtor de Nuevos Medios, a compañía que avalou o lanzamento dunha formación que camiñaba da par do pop internacional do momento. Pois ben, ese día no que La Fiesta de los Maniquíes volve ao meu caletre, coñecera pola mañá a morte de Pacheco, que non só foi o creador da etiqueta Nuevo Flamenco e editor dos traballos de Golpes Bajos ou La Mode, senón que publicou e distribuiu os traballos de The Smiths e New Order e facturou álbumes de Vainica Doble, o xa clásico Buena Vista Social Club ou o xusto rescate do cubano Bola de Nieve (con textos ¡gratuítos! de Camilo José Cela). Na entrevista con Efeeme, vinculada atrás, preguntábanlle a Pacheco:

Pero La Mode nunca gozaron del consenso general que arropó a Golpes Bajos.
Desde luego, con Golpes Bajos todo el mundo estaba de acuerdo. Los descubrió Ordovás, Los Pegamoides los apadrinaron, los Siniestro también, en Rockdelux hablaron muy bien de ellos… Todo el mundo se puso de acuerdo en que era el primer grupo de La Movida que realmente tocaba. Eran los más originales, salían con detallitos de soul, y Germán triunfaba como cantante. Además, sus letras no eran tan sencillotas, eran mucho más elaboradas, más poéticas… Lo nuestro con ellos empezó como el típico contrato en servilleta de cafetería, aquí te pillo aquí te mato.